با ثا نیه ها روی نیمکت همین سطرها زیر درختان کلمه های سبز قرارگذاشته ام

که تا انتهای مهمانی خاک به یادت باشم و قاب کامل دیروز از دستم نیفتد.ساعت

سه دقیقه به ادامه های نیامده است.. شکلهای خوش رویا از راه  رسیده اند و

بایدفنجان خواب را بنوشم...راستش می ترسم بیایی و گلدانها اوقات کنار دریچه

 را فراموش کرده باشند.

                         .....شب بخیر اوما....

                                                                                              شیراز. ۲۰/ فروردین/۸۷